The deviation by certain initial course of drawing action and the traumatic deviation of characteristics of fundamental form often arise from the seduction of the material. According to Jean Baudrillard, the fascination is equivalent to the abolition of the representation, ie the distance between the reality of the image. The ink as a pretext, bridges the unpredictable fate of the distance between reality and an abandoned uncertain conditions where the effect operates as a challenge. The fascination is always fascination of evil and attends to destroy the order. In this case, the class structure forms creating distortion. Female, as illustrated girls, seduction is trapped inside the forms diverting their original appearance and multiplying margins «error» in the performance of the frozen time format. The material is denatured and the coincidence with the conscious retains its form in space, which is unbundled from the naturalistic conception of representational art. The area historically always suggest as an invented illusory representation treaty, so the releasable of naturalistic vindicated easily in a symbolic dimension. The schematic spatial spread of exalfa symbolizes harmony and balance and contrasts with the disorderly writing of the form. The project is located on the border between the unexpected and the predictable.

Η εκτροπή  από κάποια αρχική  πορεία της ζωγραφικής (εικαστικής) πράξης και η τραυματική παρέκκλιση των χαρακτηριστικών της πρωταρχικής μορφής πολλές φορές προκύπτουν από την σαγήνευση του υλικού. Σύμφωνα με τον Jean Baudrillard η σαγήνη ισοδυναμεί με τη κατάργηση της αναπαράστασης, δηλαδή της απόστασης μεταξύ της πραγματικότητας της εικόνας. Το μελάνι  και τα λάδια ως πρόσχημα, γεφυρώνουν την απρόβλεπτη τύχη της απόστασης μεταξύ της πραγματικότητας και μιας εγκαταλελειμμένης σε αβεβαιότητα συνθήκης όπου το αποτέλεσμα λειτουργεί ως αμφισβήτηση. Η σαγήνη είναι πάντοτε σαγήνη του κακού και φροντίζει να καταστρέφει την τάξη. Σε αυτή τη περίπτωση, την τάξη της δομής των μορφών δημιουργώντας παραμόρφωση. Γένος θηλυκού, όπως τα εικονιζόμενα κορίτσια, η σαγήνη εγκλωβίζεται μέσα στις μορφές τους εκτρέποντας την αρχική τους όψη και πολλαπλασιάζοντας τα περιθώρια «λάθους» στην απόδοση της παγωμένης χρονικά μορφής. είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Το υλικό μετουσιώνεται και το τυχαίο μαζί με το συνειδητό συγκρατεί τη μορφή στο χώρο, ο οποίος είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Ο χώρος ιστορικά προτείνετε συνεχώς σαν μια επινοημένη ψευδαισθησιακή συνθήκη αναπαράστασης, γι’ αυτό η αποδεσμευτική του φυσιοκρατικότητα δικαιώνεται εύκολα σε μια συμβολική διάσταση. Το σχηματικό χωρικό ανάπτυγμα του εξάλφα συμβολίζει την αρμονία και την ισορροπία και έρχεται σε αντίθεση με την άτακτη γραφή της μορφής. Το έργο βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ του απροσδόκητου και του  προβλέψιμου.